Jelle Jans 6Vwo
Boekverslag 3 Engels
1. Beschrijvingsopdracht
A. Titelbeschrijving
Harry Potter and The Philosopher’s Stone, J.K Rowling. Bloomsbury Publishing Plc., London, 1997.
B. Motivatie Boekkeuze
We moesten voor school een boek zoeken voor het 3de en laatste boekverslag en ik hoorde van veel mensen dat zij al een Harry Potter in het Engels hadden gelezen en ikzelf heb nog nooit een Harry Potter boek gelezen. Ik heb weleens een film gezien, de derde film geloof ik. En die film beviel me wel, dus heb ik bij een vriend van me het eerste Harry Potter boek in het Engels gaan lenen.
C. Volledige samenvatting
Harry Potter is een weeskind dat zijn eerste levensjaren doorbrengt bij zijn oom, tante en neefje, de familie Dursleys. Harry's kamer is de bezemkast onder de trap. Harry wordt erg slecht behandeld, zijn oom en tante hebben een vreselijke hekel aan hem. Dudley, de zoon van de familie Dursleys, is een dik verwend jongetje. Hij krijgt alles wat hij vraagt. Harry en Dudley hebben voortdurend ruzie. Dudley’s favoriete bezigheid is het pesten van Harry. Op een morgen komt er een brief voor Harry. Oom Vernon schrikt vreselijk, pakt de brief af, leest hem en verbrandt hem dan. De volgende dag komen er 4 dezelfde brieven voor Harry, die ook worden verbrand. Volgende dag honderden! Oom Vernon wordt er gek van en timmert dan alle gaten en kieren van het huis dicht, zodat er geen brieven meer binnen kunnen komen. De dag daarna komen er duizenden brieven door de schoorsteen! Oom Vernon wordt er knettergek van en huurt een huisje op een eiland ergens in de zee om de brieven te ontwijken. Harry begrijpt niet waarom oom Vernon zo paniekerig over de brieven doet en waarom hij ze niet mag lezen. Maar ook in het verlaten huisje wordt Harry toch gevonden, door de reus Hagrid. Hagrid vertelt Harry dat hij een tovenaar is en dat zijn ouders -ook tovenaars- vermoord zijn door Voldemort (You-Know-Who), een slechte tovenaar. Hij vertelt dat Harry naar Hogwarts Academy for Witchcraft and Wizardry mag.
Na veel gedoe gaat Harry eindelijk weg bij de Dursleys. Hij gaat met Hagrid naar Londen om zijn spullen voor Hogwart te kopen. Ze gaan via cafe The Leaky Cauldron naar de Diagon Alley. Als eerste gaan ze geld ophalen bij Gringotts, de bank van de tovenaars. Ze gaan via een ingewikkelde gangenstelsel naar de kluis van Harry, hierin zit al het geld dat de ouders van Harry hem hebben geschonken. Daarvan kopen ze schoolspullen voor Harry: een gewaad, een toverstaf, een ketel en alles wat hij nog meer nodig heeft. Als verjaardagscadeau krijgt Harry van Hagrid een witte sneeuwuil, Hedwig.
Harry krijgt van Hagrid een treinkaartje voor Hogwart. Op 1 september vertrekt Harry met de trein naar Hogwart vanaf perron 9 ¾. Onderweg maakt Harry een vriend, Ron, en krijgt hij ruzie met Malfoy en diens vrienden Crabbe en Goyle. kasteel gebracht. Daar wordt iedereen door de sorteerhoed ingedeeld. Er zijn vier afdelingen: Gryffindor, Ravenclaw, Hufflepuff en Slytherin. Harry komt bij Gryffindor, net als Ron en Hermione. Ze krijgen te horen dat ze niet op de derde verdieping mogen komen vanwege bepaalde omstandigheden. Dit noemen ze de verboden afdeling.
Voor kerstmis krijgt Harry een Onzichtbaarheidsmantel die van zijn vader is geweest . Hij maakt 's nachts uitstapjes naar de Verboden Afdeling van Hogwart. Op een nacht komt hij in een lokaal waar een grote spiegel staat, de Mirror of Erised. Hij kijkt in de spiegel en ziet zichzelf staan met zijn familie! Harry ziet zijn vader en moeder en tantes naar hem zwaaien. Hij blijft er een hele poos staan. De volgende nacht gaat hij weer. Harry neemt Ron mee om hem zijn familie te laten zien. Maar Ron ziet de familie niet, hij ziet alleen zichzelf als hoofdmonitor. Ook ziet Ron zichzelf met de Afdelingsbeker staan. Als Harry voor de derde keer naar de spiegel gaat, zit daar Dumbledore (het schoolhoofd). Deze vertelt hem dat iedereen die in de Mirror of Erised kijkt, zijn diepste brandende verlangen ziet. Vandaar dat Harry zijn ouders in de spiegel ziet.
Harry heeft vaak ruzie met Malfoy (Slytherin). Harry en Malfoy hebben op een nacht afgesproken een tovenaarsduel te doen, maar Malfoy komt niet opdagen. Hermione, Ron en Harry worden betrapt door Peeves de klopgeest. Ze vluchten en komen in een doodlopende gang. Ze openen met een toverspreuk van Hermione een deur. Ze horen gegrom achter zich. Ze zien een hele grote hond met drie koppen. Ze schrikken vreselijk. Ze zijn op de Verboden Afdeling. Snel rennen ze weg. Aan Hagrid vragen ze wat de driekoppige hond bewaakt. Hagrid wil er niets over zeggen, maar laat wel de naam Nicolas Flamel vallen.
Op een avond gaan ze alledrie weer naar de kamer waar de driekoppige hond zit. Ze hebben ontdekt dat de hond the Philosopher's Stone bewaakt. Via een aantal ingewikkelde opdrachten komt Harry alleen in de laatste kamer. Daar staat ook de Mirror of Erised. In de kamer is iemand die Harry wil doden: zijn eigen leraar, prof. Krinkel! Het blijkt dat Voldemort bezit heeft genomen van Krinkel, en dus staat Harry oog in oog met zijn grootste vijand. Natuurlijk weet Harry dit gevecht te winnen, maar dat gaat niet zonder slag of stoot….
Verdiepingsopdracht
Beste Harry,
Ik heb gelezen wat jij allemaal hebt meegemaakt in je eerste jaar op de hogeschool voor hekserij en hocus-pocus. Ik moet zeggen dat ik je een dappere jongen vind. Zeker voor je leeftijd en voor wat je hebt meegemaakt in je leven. Toch zet ik bij sommige handelingen wel mijn vraagtekens.
Ik snap bijvoorbeeld niet dat jij het zo lang hebt kunnen uithouden bij je oom en tante thuis, als ik jou was had ik contact opgenomen met de jeugdzorg bij jullie in de buurt. Of was ik gewoon weggelopen. Ook snap ik niet dat je vanaf het begin zo fel hebt gereageerd op de treiterpraktijken van Malfoy, als je je er niets van had aangetrokken was het waarschijnlijk bij een enkele keer gebleven. Wat motiveerde jou dat je je toch zoveel van hem aantrok?
Mijn grootste vraagteken zet ik bij het feit dat jij dingen hebt gedaan die strafbaar waren bij jullie op school. Daarbij komt ook nog dat het heel gevaarlijk was wat je deed. De Verboden Afdeling was niet voor niets verboden. Gelukkig heb je je erdoorheen weten te slaan, letterlijk en figuurlijk. Ik hoop voor je dat je nooit meer zoiets vreselijks mee hoeft te maken en dat je je schooltijd rustig kunt uitzitten, zonder al dat getreiter van Malfoy. Ik hoop dat je iets aan mijn brief hebt gehad.
Gegroet,
Jelle Jans
Evaluatie
A. eindoordeel
Ik vond het eerste Harry Potter boek een heel sterk boek. Het verhaal was echt uitmuntend verzonnen en daarbij komt ook nog dat het hele boek superspannend is. Ik denk wel dat ik net iets te oud ben om dit boek te lezen, ik denk dat het beter geschikt is voor de wat jongere tieners. De stijl waarin het boek is geschreven is ook goed voor jongeren en ouderen. De woordkeuze is niet heel erg moeilijk, alleen de Engelse woorden voor de verschillende tovenaarsdingen zijn wel even wennen.
B. Oordeel over verdiepingsopdracht
Ik vond dit een heel erg leuke verdiepingsopdracht. De opdracht is namelijk wat lichter dan normaal. Anders krijg je stijve vragen over het boek, een brief naar de hoofdpersoon is toch wat leuker en losser. Ik vond het geen lastige klus om te doen.
C. Verwarrend/Onduidelijk aan verdieping
De verdiepingsopdracht was vrij simpel en goed uitgelegd. Het lijkt me logisch dat er niets verwarrends was aan deze opdracht.
woensdag 7 november 2007
The Fly
William Blake
Little Fly,
Thy summer's play
My thoughtless hand
Has brushed away.
Am not I
A fly like thee?
Or art not thou
A man like me?
For I dance
And drink, and sing,
Till some blind hand
Shall brush my wing.
If thought is life
And strength and breath
And the want
Of thought is death;
Then am I
A happy fly,
If I live,
Or if I die.
Little Fly,
Thy summer's play
My thoughtless hand
Has brushed away.
Am not I
A fly like thee?
Or art not thou
A man like me?
For I dance
And drink, and sing,
Till some blind hand
Shall brush my wing.
If thought is life
And strength and breath
And the want
Of thought is death;
Then am I
A happy fly,
If I live,
Or if I die.
Lord of the Rings - The fellowship of the Ring
beschrijvingsopdracht
Complete titelbeschrijving:
J.R.R. Tolkien, The fellowship of the Ring, Ballantine Books, New York.
Motivatie van boekkeuze:
Ik heb voor dit boek gekozen omdat ik de film heel mooi vond. Doordat ik de film al heb gezien dacht ik het boek ook makkelijker te kunnen volgen. Het verhaal heeft veel spanning en dat spreekt me wel aan.
Korte weergave van de inhoud:
Frodo erft na het eindfeest van zijn oom Bilbo, al zijn bezittingen, inclusief een gouden ring. Deze blijkt, nadat Gandalf hem heeft onderzocht, de Ene ring te zijn. Gandalf verlaat de Gouw, ‘The Shire’, om meer onderzoek te doen. Na 17 jaar komt hij terug met nieuws. Frodo is nu 50 jaar, dat zou 25 zijn bij de mensen. Gandalf raad aan om ongemerkt weg te trekken, om zo naar Mordor te gaan om de Ring te vernietigen. Hij trekt nu, samen met zijn vriend Sam en zijn neven Merrin en Pippen, naar de Oostgrenzen van de Gouw, hij wou daar blijven wonen, dus verkoopt hij al zijn bezittingen aan zijn familie. Hij trekt weg met zijn vrienden. Daar aangekomen bij zijn nieuwe woonplaats, moet hij vluchten voor de Nazgúls. Hij vlucht nu naar het gemengde dorpje Weertrop,’Weathertop’. Onder deze reis komen ze door de Oude Wouden en de Grafheuvels. Hier worden ze begeleid door de Oudste: Tom Bambadil. Nadat ze uit het Woud zijn trekken ze verder zonder Tom Bambadil, die niet uit zijn territorium gaat. Zij komen kort daarna aan in Weertrop. Frodo ontmoet daar een vriend van Gandalf, aangezien die te laat was voor de ontmoeting in Frodo’s nieuwe huis. De vriend was een doler, met de bijnaam Stapper,’Strider’, deze moest hen volgens Gandalf naar Rivendel brengen. Ze moeten weer vluchten voor de Nazgúls. Zij vluchten zo snel mogelijk naar Rivendel, maar onderweg komen ze de Nazgúls tegen. Dit keer stak een Nazgúl een Morgul dolk in Frodo. Dit was een betoverde dolk die iemand snel kon doden. Frodo moest zo snel mogelijk naar Rivendel worden gebracht om daar te worden behandeld. Dankzij een Elf die was uitgezonden om hen te zoeken, komen ze aan in Rivendel net op tijd ontsnapt aan de Nazgúls. Daar komen de 5 reisgenoten Gandalf en Bilbo tegen die hen vertelt wat er aan de hand was. Frodo moest een geheime ontmoeting bijwonen van alle Rassen van Middle-Earth opgeroepen door het hoofd van Rivendel: Elrond. Daar aanwezig waren Dwergen, Elven, Mensen, Tovenaars en natuurlijk Frodo de Hobbit. Nadat zij allen het verhaal van de Ring aan elkaar hebben vertelt valt alle puzzelstukjes op hun plaats en moeten ze beslissen wie er naar Mordor gaan om de Ring te vernietigen. Er wordt besloten dat Frodo, Sam, Merrin en Pippin sowieso gaan. Met hen gaan Gandalf, de Grijze, een Tovenaar; Aragorn, zoon van Arathorn, erfgenaam van Isildur, Stapper, een Mens; Gimli, zoon van Gloïn, een Dwerg; Legolas, prins van Demsterwold, een Elf; en Borimir, de zoon van de stadhouder van Gondor, een Mens. Zij besluiten eerst de ijsbergen te proberen en zo in Mordor te komen. Maar dit lukte niet en zij werden gedwongen om door de mijnen van Moria te gaan. Van dit Dwergenmijn is al een lange tijd geen bericht meer gehoord. Toen zij binnen waren ontdekten zij dat het overspoelt was door Orcks. Dit waren schepsels die door Sauron zo zijn gemarteld dat zij slecht waren geworden, zij waren oorspronkelijk Elven. Door de baricade van de Orcks heen, komen de reisgenoten een nog grotere vijand tegen, groter zelfs dat de Orcks het vrezen, het had vele namen, maar de meest algemeen is de Vloek van Durin,’Durins Curse’. Op de brug van Khazad-Dûm besluit Gandalf het tegen de Vloek op te nemen om de Reisgenoten wat voorsprong te geven. De Reisgenoten rennen weg, maar de brug storte in, met hem Gandalf en de Vloek. De andere Reisgenoten komen door de grot heen en bereiken Lothorien, woonplaats van vrouwe Galadriel en de andere Elven van dit woud, zij waren achterfamilie van de Elven uit Demsterwold. In dit woud verblijven ze 1 maand, zonder door te hebben dat die zijn verstreken. Frodo kreeg in dit woud de spiegel van Galadriel te zien, dit beeldde weer wat was, wat is, en wat kan zijn. Frodo kreeg in dit geval te zien wat kon zijn als de Reisgenootschap faalde. De Gouw was verwoest en alle Hobbits waren slaven, en Sauron was weer herboren, om zo het een en andere te noemen. Na dit voorval vervolgen ze de weg en komen bij het punt dat Borimir de Ring van Frodo wilde afpakken. Frodo was onbewust dat hij tijdens dit voorval zijn Ring omdeed, dat Borimir hem niet meer zag en zo kon Frodo ontsnappen. Frodo wist dat elk van de Reisgenoten in de ban van de ring kon raken. Hij besloot dat hij alleen op pad moest gaan. Sam, zijn beste vriend had dit al gedacht en besloot om hem te volgen en vragen of hij mee mocht. Zij staken samen de rivier Anduín over en komen zo dichter bij Mordor. Aragorn hoorde de Hoorn van Gondor en snelde samen met Legolas en Gimli er heen…
Verdiepingsopdracht
Frodo,
Ik zou graag wat aanmerkingen en vragen willen stellen wat betreft je keuzes die je maakt in je handelen.
Ik snap niet waarom je de ring van Gandalf aannam om hem naar Mordor te brengen. Het is dapper, maar ik had hem denk ik afgewezen. Jij besluit om de ring weg te brengen, en doet dit uiteindelijk ook goed.
Je weet Rivendel te bereiken, waar de geheime ontmoeting plaats vind. Hier wordt besloten wie de ring uiteindelijk naar Mordor zou brengen. Waarom ben je zo gek om die taak op je te nemen? Het is levensgevaarlijk!
Ik snap ook niet dat je uiteindelijk besluit om in je eentje verder te gaan. Met meerdere ben je toch altijd sterker dan alleen, en je weet dat het nog een lange weg te gaan is, die je in je eentje bijna niet af kan leggen. Je hebt geluk gehad dat Sam je nog wist te bereiken voordat je weg was, zodat hij uiteindelijk nog mee kon gaan.
Nou dit zijn nu eenmaal die keuzes die jij maakt, en daar zullen wij mee moeten leven, al zou ik het toch anders gedaan hebben denk ik. Veel succes en geluk in je verdere leven.
Luuk.
Evaluatie:
Ik vond het boek erg mooi en leuk om te lezen. Er zitten veel gebeurtenissen in, wat het verhaal spannender en interessanter maakt om te lezen. Ik had de film al gezien dus ik wist wel ongeveer hoe het verhaal ging, maar toch zater er nog dingen in die ik niet wist, of vergeten was, waardoor het boek natuurlijk ook weer net iets leuker werd.
De verdiepingsopdracht was opzich best lastig te doen. Ik wist niet goed hoe ik het aan moest pakken en welke handelingen ik eruit moest nemen. Uiteindelijk is het wel redelijk gelukt.
De verdieping was wel duidelijk, de opdracht was helder. Het is alleen even kijken hoe je het aanpakt.
Complete titelbeschrijving:
J.R.R. Tolkien, The fellowship of the Ring, Ballantine Books, New York.
Motivatie van boekkeuze:
Ik heb voor dit boek gekozen omdat ik de film heel mooi vond. Doordat ik de film al heb gezien dacht ik het boek ook makkelijker te kunnen volgen. Het verhaal heeft veel spanning en dat spreekt me wel aan.
Korte weergave van de inhoud:
Frodo erft na het eindfeest van zijn oom Bilbo, al zijn bezittingen, inclusief een gouden ring. Deze blijkt, nadat Gandalf hem heeft onderzocht, de Ene ring te zijn. Gandalf verlaat de Gouw, ‘The Shire’, om meer onderzoek te doen. Na 17 jaar komt hij terug met nieuws. Frodo is nu 50 jaar, dat zou 25 zijn bij de mensen. Gandalf raad aan om ongemerkt weg te trekken, om zo naar Mordor te gaan om de Ring te vernietigen. Hij trekt nu, samen met zijn vriend Sam en zijn neven Merrin en Pippen, naar de Oostgrenzen van de Gouw, hij wou daar blijven wonen, dus verkoopt hij al zijn bezittingen aan zijn familie. Hij trekt weg met zijn vrienden. Daar aangekomen bij zijn nieuwe woonplaats, moet hij vluchten voor de Nazgúls. Hij vlucht nu naar het gemengde dorpje Weertrop,’Weathertop’. Onder deze reis komen ze door de Oude Wouden en de Grafheuvels. Hier worden ze begeleid door de Oudste: Tom Bambadil. Nadat ze uit het Woud zijn trekken ze verder zonder Tom Bambadil, die niet uit zijn territorium gaat. Zij komen kort daarna aan in Weertrop. Frodo ontmoet daar een vriend van Gandalf, aangezien die te laat was voor de ontmoeting in Frodo’s nieuwe huis. De vriend was een doler, met de bijnaam Stapper,’Strider’, deze moest hen volgens Gandalf naar Rivendel brengen. Ze moeten weer vluchten voor de Nazgúls. Zij vluchten zo snel mogelijk naar Rivendel, maar onderweg komen ze de Nazgúls tegen. Dit keer stak een Nazgúl een Morgul dolk in Frodo. Dit was een betoverde dolk die iemand snel kon doden. Frodo moest zo snel mogelijk naar Rivendel worden gebracht om daar te worden behandeld. Dankzij een Elf die was uitgezonden om hen te zoeken, komen ze aan in Rivendel net op tijd ontsnapt aan de Nazgúls. Daar komen de 5 reisgenoten Gandalf en Bilbo tegen die hen vertelt wat er aan de hand was. Frodo moest een geheime ontmoeting bijwonen van alle Rassen van Middle-Earth opgeroepen door het hoofd van Rivendel: Elrond. Daar aanwezig waren Dwergen, Elven, Mensen, Tovenaars en natuurlijk Frodo de Hobbit. Nadat zij allen het verhaal van de Ring aan elkaar hebben vertelt valt alle puzzelstukjes op hun plaats en moeten ze beslissen wie er naar Mordor gaan om de Ring te vernietigen. Er wordt besloten dat Frodo, Sam, Merrin en Pippin sowieso gaan. Met hen gaan Gandalf, de Grijze, een Tovenaar; Aragorn, zoon van Arathorn, erfgenaam van Isildur, Stapper, een Mens; Gimli, zoon van Gloïn, een Dwerg; Legolas, prins van Demsterwold, een Elf; en Borimir, de zoon van de stadhouder van Gondor, een Mens. Zij besluiten eerst de ijsbergen te proberen en zo in Mordor te komen. Maar dit lukte niet en zij werden gedwongen om door de mijnen van Moria te gaan. Van dit Dwergenmijn is al een lange tijd geen bericht meer gehoord. Toen zij binnen waren ontdekten zij dat het overspoelt was door Orcks. Dit waren schepsels die door Sauron zo zijn gemarteld dat zij slecht waren geworden, zij waren oorspronkelijk Elven. Door de baricade van de Orcks heen, komen de reisgenoten een nog grotere vijand tegen, groter zelfs dat de Orcks het vrezen, het had vele namen, maar de meest algemeen is de Vloek van Durin,’Durins Curse’. Op de brug van Khazad-Dûm besluit Gandalf het tegen de Vloek op te nemen om de Reisgenoten wat voorsprong te geven. De Reisgenoten rennen weg, maar de brug storte in, met hem Gandalf en de Vloek. De andere Reisgenoten komen door de grot heen en bereiken Lothorien, woonplaats van vrouwe Galadriel en de andere Elven van dit woud, zij waren achterfamilie van de Elven uit Demsterwold. In dit woud verblijven ze 1 maand, zonder door te hebben dat die zijn verstreken. Frodo kreeg in dit woud de spiegel van Galadriel te zien, dit beeldde weer wat was, wat is, en wat kan zijn. Frodo kreeg in dit geval te zien wat kon zijn als de Reisgenootschap faalde. De Gouw was verwoest en alle Hobbits waren slaven, en Sauron was weer herboren, om zo het een en andere te noemen. Na dit voorval vervolgen ze de weg en komen bij het punt dat Borimir de Ring van Frodo wilde afpakken. Frodo was onbewust dat hij tijdens dit voorval zijn Ring omdeed, dat Borimir hem niet meer zag en zo kon Frodo ontsnappen. Frodo wist dat elk van de Reisgenoten in de ban van de ring kon raken. Hij besloot dat hij alleen op pad moest gaan. Sam, zijn beste vriend had dit al gedacht en besloot om hem te volgen en vragen of hij mee mocht. Zij staken samen de rivier Anduín over en komen zo dichter bij Mordor. Aragorn hoorde de Hoorn van Gondor en snelde samen met Legolas en Gimli er heen…
Verdiepingsopdracht
Frodo,
Ik zou graag wat aanmerkingen en vragen willen stellen wat betreft je keuzes die je maakt in je handelen.
Ik snap niet waarom je de ring van Gandalf aannam om hem naar Mordor te brengen. Het is dapper, maar ik had hem denk ik afgewezen. Jij besluit om de ring weg te brengen, en doet dit uiteindelijk ook goed.
Je weet Rivendel te bereiken, waar de geheime ontmoeting plaats vind. Hier wordt besloten wie de ring uiteindelijk naar Mordor zou brengen. Waarom ben je zo gek om die taak op je te nemen? Het is levensgevaarlijk!
Ik snap ook niet dat je uiteindelijk besluit om in je eentje verder te gaan. Met meerdere ben je toch altijd sterker dan alleen, en je weet dat het nog een lange weg te gaan is, die je in je eentje bijna niet af kan leggen. Je hebt geluk gehad dat Sam je nog wist te bereiken voordat je weg was, zodat hij uiteindelijk nog mee kon gaan.
Nou dit zijn nu eenmaal die keuzes die jij maakt, en daar zullen wij mee moeten leven, al zou ik het toch anders gedaan hebben denk ik. Veel succes en geluk in je verdere leven.
Luuk.
Evaluatie:
Ik vond het boek erg mooi en leuk om te lezen. Er zitten veel gebeurtenissen in, wat het verhaal spannender en interessanter maakt om te lezen. Ik had de film al gezien dus ik wist wel ongeveer hoe het verhaal ging, maar toch zater er nog dingen in die ik niet wist, of vergeten was, waardoor het boek natuurlijk ook weer net iets leuker werd.
De verdiepingsopdracht was opzich best lastig te doen. Ik wist niet goed hoe ik het aan moest pakken en welke handelingen ik eruit moest nemen. Uiteindelijk is het wel redelijk gelukt.
De verdieping was wel duidelijk, de opdracht was helder. Het is alleen even kijken hoe je het aanpakt.
Reactie blog Rosa en Sara
Ik heb de blog van Rosa de Jong en Sara Roelofs bekeken en ik vond dat deze erg veel gelijkenissen had met onze weblog. Qua lay-out en achtergrond, maar dat maakt het natuurlijk alweer veel aantrekkelijker. Ik heb even rondgekeken naar de gedichten en short stories die ze hebben gelezen en ik vind dat ze hier goeie keuzes voor hebben gemaakt. Wat langere gedichten of verhaaltjes worden afgewisselt met weer wat kortere. Ook de reacties die ze hebben gegeven zijn duidelijk en vrij uitgebreid. Hierdoor kom je snel te weten of het een aanrader is om te kiezen of niet. Dat is mooi gedaan. Zo te zien is ook deze blog al klaar, dat is dus ook weer harstikke goed.
Reactie Blog Jos en Thomas
De blog ziet er erg overzichtelijk uit en alles is gemakkelijk terug te vinden.
Ze hebben een goede keuze gemaakt qua short stories en gedichten. Ik vind ook dat ze goede reacties geven op de door hun gelezen stukken. De reacties zijn niet altijd even lang, maar ze geven wel duidelijke beschrijvingen over de verhalen. Volgens mij is deze blog al zo goed als klaar, en dus ben ik er wel positief over!
Ze hebben een goede keuze gemaakt qua short stories en gedichten. Ik vind ook dat ze goede reacties geven op de door hun gelezen stukken. De reacties zijn niet altijd even lang, maar ze geven wel duidelijke beschrijvingen over de verhalen. Volgens mij is deze blog al zo goed als klaar, en dus ben ik er wel positief over!
Return to paradise
Auteur: Eliza Riley
Lisa gazed out over the Caribbean Sea, feeling the faint breeze against her face - eyes shut, the white sand warm between her bare toes. The place was beautiful beyond belief, but it was still unable to ease the grief she felt as she remembered the last time she had been here. She had married James right here on this spot three years ago to the day. Dressed in a simple white shift dress, miniature white roses attempting to tame her long dark curls, Lisa had been happier than she had ever thought possible. James was even less formal but utterly irresistible in creased summer trousers and a loose white cotton shirt. His dark hair slightly ruffled and his eyes full of adoration as his looked at his bride to be. The justice of the peace had read their vows as they held hands and laughed at the sheer joy of being young, in love and staying in a five star resort on the Caribbean island of the Dominican Republic. They had seen the years blissfully stretching ahead of them, together forever. They planned their children, two she said, he said four so they compromised on three (two girls and a boy of course); where they would live, the travelling they would do together - it was all certain, so they had thought then. But that seemed such a long time ago now. A lot can change in just a few years - a lot of heartache can change a person and drive a wedge through the strongest ties, break even the deepest love. Three years to the day and they had returned, though this time not for the beachside marriages the island was famous for but for one of its equally popular quickie divorces. Lisa let out a sigh that was filled with pain and regret. What could she do but move on, find a new life and new dreams? - the old one was beyond repair. How could this beautiful place, with its lush green coastline, eternity of azure blue sea and endless sands be a place for the agony she felt now? The man stood watching from the edge of the palm trees. He couldn't take his eyes of the dark-haired woman he saw standing at the water's edge, gazing out to sea as though she was waiting for something - or someone. She was beautiful, with her slim figure dressed in a loose flowing cotton dress, her crazy hair and bright blue eyes not far off the colour of the sea itself. It wasn't her looks that attracted him though; he came across many beautiful women in his work as a freelance photographer. It was her loneliness and intensity that lured him. Even at some distance he was aware that she was different from any other woman he could meet.Lisa sensed the man approaching even before she turned around. She had been aware of him standing there staring at her and had felt strangely calm about being observed. She looked at him and felt the instant spark of connection she had only experienced once before. He walked slowly towards her and they held each other's gaze. It felt like meeting a long lost friend - not a stranger on a strange beach. Later, sitting at one of the many bars on the resort, sipping the local cocktails they began to talk. First pleasantries, their hotels, the quality of the food and friendliness of the locals. Their conversation was strangely hesitant considering the naturalness and confidence of their earlier meeting. Onlookers, however, would have detected the subtle flirtation as they mirrored each other's actions and spoke directly into each other's eyes. Only later, after the alcohol had had its loosening effect, did the conversation deepen. They talked of why they were here and finally, against her judgement, Lisa opened up about her heartache of the past year and how events had led her back to the place where she had married the only man she believed she could ever love. She told him of things that had been locked deep inside her, able to tell no one. She told him how she had felt after she had lost her baby. She was six months pregnant and the happiest she had ever been when the pains had started. She was staying with her mother as James was working out of town. He hadn't made it back in time. The doctor had said it was just one of those things, that they could try again. But how could she when she couldn't even look James in the eye. She hated him then, for not being there, for not hurting as much as her but most of all for looking so much like the tiny baby boy that she held for just three hours before the took him away. All through the following months she had withdrawn from her husband, family, friends. Not wanting to recover form the pain she felt - that would have been a betrayal of her son. At the funeral she had refused to stand next to her husband and the next day she had left him.Looking up, Lisa could see her pain reflected in the man's eyes. For the first time in months she didn't feel alone, she felt the unbearable burden begin to lift from her, only a bit but it was a start. She began to believe that maybe she had a future after all and maybe it could be with this man, with his kind hazel eyes, wet with their shared tears. They had come here to dissolve their marriage but maybe there was hope. Lisa stood up and took James by the hand and led him away from the bar towards the beech where they had made their vows to each other three years ago. Tomorrow she would cancel the divorce; tonight they would work on renewing their promises.
maandag 22 oktober 2007
There's a Man in the Habit of Hitting Me on the Head with an Umbrella
auteur: Fernando Sorrentino
There's a man in the habit of hitting me on the head with an umbrella. It's exactly five years today that he's been hitting me on the head with his umbrella. At first I couldn't stand it; now I'm used to it. I don't know his name. I know he's average in appearance, wears a gray suit, is graying at the temples, and has a common face. I met him five years ago one sultry morning. I was sitting on a tree-shaded bench in Palermo Park, reading the paper. Suddenly I felt something touch my head. It was the very same man who now, as I'm writing, keeps whacking me, mechanically and impassively, with an umbrella. On that occasion I turned around filled with indignation: he just kept on hitting me. I asked him if he was crazy: he didn't even seem to hear me. Then I threatened to call a policeman. Unperturbed, cool as a cucumber, he stuck with his task. After a few moments of indecision, and seeing that he was not about to change his attitude, I stood up and punched him in the nose. The man fell down, and let out an almost inaudible moan. He immediately got back on his feet, apparently with great effort, and without a word again began hitting me on the head with the umbrella. His nose was bleeding and, at that moment, I felt sorry for him. I felt remorse for having hit him so hard. After all, the man wasn't exactly bludgeoning me; he was merely tapping me lightly with his umbrella, not causing any pain at all. Of course, those taps were extremely bothersome. As we all know, when a fly lands on your forehead, you don't feel any pain whatsoever; what you feel is annoyance. Well then, that umbrella was one humongous fly that kept landing on my head time after time, and at regular intervals. Convinced that I was dealing with a madman, I tried to escape. But the man followed me, wordlessly continuing to hit me. So I began to run (at this juncture I should point out that not many people run as fast as I do). He took off after me, vainly trying to land a blow. The man was huffing and puffing and gasping so that I thought, if I continued to force him to run at that speed, my tormenter would drop dead right then and there.
That's why I slowed down to a walk. I looked at him. There was no trace of either gratitude or reproach on his face. He merely kept hitting me on the head with the umbrella. I thought of showing up at the police station and saying, "Officer, this man is hitting me on the head with an umbrella." It would have been an unprecedented case. The officer would have looked at me suspiciously, would have asked for my papers and begun asking embarrassing questions. And he might even have ended up placing me under arrest. I thought it best to return home. I took the 67 bus. He, all the while hitting me with his umbrella, got on behind me. I took the first seat. He stood right beside me, and held on to the railing with his left hand. With his right hand he unrelentingly kept whacking me with that umbrella. At first, the passengers exchanged timid smiles. The driver began to observe us in the rearview mirror. Little by little the bus trip turned into one great fit of laughter, an uproarious, interminable fit of laughter. I was burning with shame. My persecutor, impervious to the laughter, continued to strike me. I got off - we got off - at Pacifico Bridge. We walked along Santa Fe Avenue. Everyone stupidly turned to stare at us. It occurred to me to say to them, "What are you looking at, you idiots? Haven't you ever seen a man hit another man on the head with an umbrella?" But it also occurred to me that they probably never had seen such a spectacle. Then five or six little boys began chasing after us, shouting like maniacs. But I had a plan. Once I reached my house, I tried to slam the door in his face. That didn't happen. He must have read my mind, because he firmly seized the doorknob and pushed his way in with me. From that time on, he has continued to hit me on the head with his umbrella. As far as I can tell, he has never either slept or eaten anything. His sole activity consists of hitting me. He is with me in everything I do, even in my most intimate activities. I remember that at first, the blows kept me awake all night. Now I think it would be impossible for me to sleep without them.
Still and all, our relations have not always been good. I've asked him, on many occasions, and in all possible tones, to explain his behavior to me. To no avail: he has wordlessly continued to hit me on the head with his umbrella. Many times I have let him have it with punches, kicks, and even - God forgive me - umbrella blows. He would meekly accept the blows. He would accept them as though they were part of his job. And this is precisely the weirdest aspect of his personality: that unshakable faith in his work coupled with a complete lack of animosity. In short, that conviction that he was carrying out some secret mission that responded to a higher authority. Despite his lack of physiological needs, I know that when I hit him, he feels pain. I know he is weak. I know he is mortal. I also know that I could be rid of him with a single bullet. What I don't know is if it would be better for that bullet to kill him or to kill me. Neither do I know if, when the two of us are dead, he might not continue to hit me on the head with his umbrella. In any event, this reasoning is pointless; I recognize that I would never dare to kill him or kill myself. On the other hand, I have recently come to the realization that I couldn't live without those blows. Now, more and more frequently, a certain foreboding overcomes me. A new anxiety is eating at my soul: the anxiety stemming from the thought that this man, perhaps when I need him most, will depart and I will no longer feel those umbrella taps that helped me sleep so soundly.
There's a man in the habit of hitting me on the head with an umbrella. It's exactly five years today that he's been hitting me on the head with his umbrella. At first I couldn't stand it; now I'm used to it. I don't know his name. I know he's average in appearance, wears a gray suit, is graying at the temples, and has a common face. I met him five years ago one sultry morning. I was sitting on a tree-shaded bench in Palermo Park, reading the paper. Suddenly I felt something touch my head. It was the very same man who now, as I'm writing, keeps whacking me, mechanically and impassively, with an umbrella. On that occasion I turned around filled with indignation: he just kept on hitting me. I asked him if he was crazy: he didn't even seem to hear me. Then I threatened to call a policeman. Unperturbed, cool as a cucumber, he stuck with his task. After a few moments of indecision, and seeing that he was not about to change his attitude, I stood up and punched him in the nose. The man fell down, and let out an almost inaudible moan. He immediately got back on his feet, apparently with great effort, and without a word again began hitting me on the head with the umbrella. His nose was bleeding and, at that moment, I felt sorry for him. I felt remorse for having hit him so hard. After all, the man wasn't exactly bludgeoning me; he was merely tapping me lightly with his umbrella, not causing any pain at all. Of course, those taps were extremely bothersome. As we all know, when a fly lands on your forehead, you don't feel any pain whatsoever; what you feel is annoyance. Well then, that umbrella was one humongous fly that kept landing on my head time after time, and at regular intervals. Convinced that I was dealing with a madman, I tried to escape. But the man followed me, wordlessly continuing to hit me. So I began to run (at this juncture I should point out that not many people run as fast as I do). He took off after me, vainly trying to land a blow. The man was huffing and puffing and gasping so that I thought, if I continued to force him to run at that speed, my tormenter would drop dead right then and there.
That's why I slowed down to a walk. I looked at him. There was no trace of either gratitude or reproach on his face. He merely kept hitting me on the head with the umbrella. I thought of showing up at the police station and saying, "Officer, this man is hitting me on the head with an umbrella." It would have been an unprecedented case. The officer would have looked at me suspiciously, would have asked for my papers and begun asking embarrassing questions. And he might even have ended up placing me under arrest. I thought it best to return home. I took the 67 bus. He, all the while hitting me with his umbrella, got on behind me. I took the first seat. He stood right beside me, and held on to the railing with his left hand. With his right hand he unrelentingly kept whacking me with that umbrella. At first, the passengers exchanged timid smiles. The driver began to observe us in the rearview mirror. Little by little the bus trip turned into one great fit of laughter, an uproarious, interminable fit of laughter. I was burning with shame. My persecutor, impervious to the laughter, continued to strike me. I got off - we got off - at Pacifico Bridge. We walked along Santa Fe Avenue. Everyone stupidly turned to stare at us. It occurred to me to say to them, "What are you looking at, you idiots? Haven't you ever seen a man hit another man on the head with an umbrella?" But it also occurred to me that they probably never had seen such a spectacle. Then five or six little boys began chasing after us, shouting like maniacs. But I had a plan. Once I reached my house, I tried to slam the door in his face. That didn't happen. He must have read my mind, because he firmly seized the doorknob and pushed his way in with me. From that time on, he has continued to hit me on the head with his umbrella. As far as I can tell, he has never either slept or eaten anything. His sole activity consists of hitting me. He is with me in everything I do, even in my most intimate activities. I remember that at first, the blows kept me awake all night. Now I think it would be impossible for me to sleep without them.
Still and all, our relations have not always been good. I've asked him, on many occasions, and in all possible tones, to explain his behavior to me. To no avail: he has wordlessly continued to hit me on the head with his umbrella. Many times I have let him have it with punches, kicks, and even - God forgive me - umbrella blows. He would meekly accept the blows. He would accept them as though they were part of his job. And this is precisely the weirdest aspect of his personality: that unshakable faith in his work coupled with a complete lack of animosity. In short, that conviction that he was carrying out some secret mission that responded to a higher authority. Despite his lack of physiological needs, I know that when I hit him, he feels pain. I know he is weak. I know he is mortal. I also know that I could be rid of him with a single bullet. What I don't know is if it would be better for that bullet to kill him or to kill me. Neither do I know if, when the two of us are dead, he might not continue to hit me on the head with his umbrella. In any event, this reasoning is pointless; I recognize that I would never dare to kill him or kill myself. On the other hand, I have recently come to the realization that I couldn't live without those blows. Now, more and more frequently, a certain foreboding overcomes me. A new anxiety is eating at my soul: the anxiety stemming from the thought that this man, perhaps when I need him most, will depart and I will no longer feel those umbrella taps that helped me sleep so soundly.
The Lottery Ticket
auteur: Anton Chekhov
IVAN DMITRITCH, a middle-class man who lived with his family on an income of twelve hundred a year and was very well satisfied with his lot, sat down on the sofa after supper and began reading the newspaper."I forgot to look at the newspaper today," his wife said to him as she cleared the table. "Look and see whether the list of drawings is there.""Yes, it is," said Ivan Dmitritch; "but hasn't your ticket lapsed?""No; I took the interest on Tuesday.""What is the number?""Series 9,499, number 26.""All right . . . we will look . . . 9,499 and 26."Ivan Dmitritch had no faith in lottery luck, and would not, as a rule, have consented to look at the lists of winning numbers, but now, as he had nothing else to do and as the newspaper was before his eyes, he passed his finger downwards along the column of numbers. And immediately, as though in mockery of his scepticism, no further than the second line from the top, his eye was caught by the figure 9,499! Unable to believe his eyes, he hurriedly dropped the paper on his knees without looking to see the number of the ticket, and, just as though some one had given him a douche of cold water, he felt an agreeable chill in the pit of the stomach; tingling and terrible and sweet!"Masha, 9,499 is there!" he said in a hollow voice.His wife looked at his astonished and panicstricken face, and realized that he was not joking."9,499?" she asked, turning pale and dropping the folded tablecloth on the table."Yes, yes . . . it really is there!""And the number of the ticket?""Oh yes! There's the number of the ticket too. But stay . . . wait! No, I say! Anyway, the number of our series is there! Anyway, you understand...."Looking at his wife, Ivan Dmitritch gave a broad, senseless smile, like a baby when a bright object is shown it. His wife smiled too; it was as pleasant to her as to him that he only mentioned the series, and did not try to find out the number of the winning ticket. To torment and tantalize oneself with hopes of possible fortune is so sweet, so thrilling!"It is our series," said Ivan Dmitritch, after a long silence. "So there is a probability that we have won. It's only a probability, but there it is!""Well, now look!""Wait a little. We have plenty of time to be disappointed. It's on the second line from the top, so the prize is seventy-five thousand. That's not money, but power, capital! And in a minute I shall look at the list, and there--26! Eh? I say, what if we really have won?"The husband and wife began laughing and staring at one another in silence. The possibility of winning bewildered them; they could not have said, could not have dreamed, what they both needed that seventy-five thousand for, what they would buy, where they would go. They thought only of the figures 9,499 and 75,000 and pictured them in their imagination, while somehow they could not think of the happiness itself which was so possible.Ivan Dmitritch, holding the paper in his hand, walked several times from corner to corner, and only when he had recovered from the first impression began dreaming a little."And if we have won," he said--"why, it will be a new life, it will be a transformation! The ticket is yours, but if it were mine I should, first of all, of course, spend twenty-five thousand on real property in the shape of an estate; ten thousand on immediate expenses, new furnishing . . . travelling . . . paying debts, and so on. . . . The other forty thousand I would put in the bank and get interest on it.""Yes, an estate, that would be nice," said his wife, sitting down and dropping her hands in her lap."Somewhere in the Tula or Oryol provinces. . . . In the first place we shouldn't need a summer villa, and besides, it would always bring in an income."And pictures came crowding on his imagination, each more gracious and poetical than the last. And in all these pictures he saw himself well-fed, serene, healthy, felt warm, even hot! Here, after eating a summer soup, cold as ice, he lay on his back on the burning sand close to a stream or in the garden under a lime-tree. . . . It is hot. . . . His little boy and girl are crawling about near him, digging in the sand or catching ladybirds in the grass. He dozes sweetly, thinking of nothing, and feeling all over that he need not go to the office today, tomorrow, or the day after. Or, tired of lying still, he goes to the hayfield, or to the forest for mushrooms, or watches the peasants catching fish with a net. When the sun sets he takes a towel and soap and saunters to the bathing shed, where he undresses at his leisure, slowly rubs his bare chest with his hands, and goes into the water. And in the water, near the opaque soapy circles, little fish flit to and fro and green water-weeds nod their heads. After bathing there is tea with cream and milk rolls. . . . In the evening a walk or vint with the neighbors."Yes, it would be nice to buy an estate," said his wife, also dreaming, and from her face it was evident that she was enchanted by her thoughts.Ivan Dmitritch pictured to himself autumn with its rains, its cold evenings, and its St. Martin's summer. At that season he would have to take longer walks about the garden and beside the river, so as to get thoroughly chilled, and then drink a big glass of vodka and eat a salted mushroom or a soused cucumber, and then--drink another. . . . The children would come running from the kitchen-garden, bringing a carrot and a radish smelling of fresh earth. . . . And then, he would lie stretched full length on the sofa, and in leisurely fashion turn over the pages of some illustrated magazine, or, covering his face with it and unbuttoning his waistcoat, give himself up to slumber.The St. Martin's summer is followed by cloudy, gloomy weather. It rains day and night, the bare trees weep, the wind is damp and cold. The dogs, the horses, the fowls--all are wet, depressed, downcast. There is nowhere to walk; one can't go out for days together; one has to pace up and down the room, looking despondently at the grey window. It is dreary!Ivan Dmitritch stopped and looked at his wife."I should go abroad, you know, Masha," he said.And he began thinking how nice it would be in late autumn to go abroad somewhere to the South of France . . . to Italy . . . to India!"I should certainly go abroad too," his wife said. "But look at the number of the ticket!""Wait, wait! . . ."He walked about the room and went on thinking. It occurred to him: what if his wife really did go abroad? It is pleasant to travel alone, or in the society of light, careless women who live in the present, and not such as think and talk all the journey about nothing but their children, sigh, and tremble with dismay over every farthing. Ivan Dmitritch imagined his wife in the train with a multitude of parcels, baskets, and bags; she would be sighing over something, complaining that the train made her head ache, that she had spent so much money. . . . At the stations he would continually be having to run for boiling water, bread and butter. . . . She wouldn't have dinner because of its being too dear. . . ."She would begrudge me every farthing," he thought, with a glance at his wife. "The lottery ticket is hers, not mine! Besides, what is the use of her going abroad? What does she want there? She would shut herself up in the hotel, and not let me out of her sight. . . . I know!"And for the first time in his life his mind dwelt on the fact that his wife had grown elderly and plain, and that she was saturated through and through with the smell of cooking, while he was still young, fresh, and healthy, and might well have got married again."Of course, all that is silly nonsense," he thought; "but . . . why should she go abroad? What would she make of it? And yet she would go, of course. . . . I can fancy. . . . In reality it is all one to her, whether it is Naples or Klin. She would only be in my way. I should be dependent upon her. I can fancy how, like a regular woman, she will lock the money up as soon as she gets it. . . . She will look after her relations and grudge me every farthing."Ivan Dmitritch thought of her relations. All those wretched brothers and sisters and aunts and uncles would come crawling about as soon as they heard of the winning ticket, would begin whining like beggars, and fawning upon them with oily, hypocritical smiles. Wretched, detestable people! If they were given anything, they would ask for more; while if they were refused, they would swear at them, slander them, and wish them every kind of misfortune.Ivan Dmitritch remembered his own relations, and their faces, at which he had looked impartially in the past, struck him now as repulsive and hateful."They are such reptiles!" he thought.And his wife's face, too, struck him as repulsive and hateful. Anger surged up in his heart against her, and he thought malignantly:"She knows nothing about money, and so she is stingy. If she won it she would give me a hundred roubles, and put the rest away under lock and key."And he looked at his wife, not with a smile now, but with hatred. She glanced at him too, and also with hatred and anger. She had her own daydreams, her own plans, her own reflections; she understood perfectly well what her husband's dreams were. She knew who would be the first to try to grab her winnings."It's very nice making daydreams at other people's expense!" is what her eyes expressed. "No, don't you dare!"Her husband understood her look; hatred began stirring again in his breast, and in order to annoy his wife he glanced quickly, to spite her at the fourth page on the newspaper and read out triumphantly:"Series 9,499, number 46! Not 26!"Hatred and hope both disappeared at once, and it began immediately to seem to Ivan Dmitritch and his wife that their rooms were dark and small and low-pitched, that the supper they had been eating was not doing them good, but Lying heavy on their stomachs, that the evenings were long and wearisome. . . ."What the devil's the meaning of it?" said Ivan Dmitritch, beginning to be ill-humored. 'Wherever one steps there are bits of paper under one's feet, crumbs, husks. The rooms are never swept! One is simply forced to go out. Damnation take my soul entirely! I shall go and hang myself on the first aspen-tree!"
IVAN DMITRITCH, a middle-class man who lived with his family on an income of twelve hundred a year and was very well satisfied with his lot, sat down on the sofa after supper and began reading the newspaper."I forgot to look at the newspaper today," his wife said to him as she cleared the table. "Look and see whether the list of drawings is there.""Yes, it is," said Ivan Dmitritch; "but hasn't your ticket lapsed?""No; I took the interest on Tuesday.""What is the number?""Series 9,499, number 26.""All right . . . we will look . . . 9,499 and 26."Ivan Dmitritch had no faith in lottery luck, and would not, as a rule, have consented to look at the lists of winning numbers, but now, as he had nothing else to do and as the newspaper was before his eyes, he passed his finger downwards along the column of numbers. And immediately, as though in mockery of his scepticism, no further than the second line from the top, his eye was caught by the figure 9,499! Unable to believe his eyes, he hurriedly dropped the paper on his knees without looking to see the number of the ticket, and, just as though some one had given him a douche of cold water, he felt an agreeable chill in the pit of the stomach; tingling and terrible and sweet!"Masha, 9,499 is there!" he said in a hollow voice.His wife looked at his astonished and panicstricken face, and realized that he was not joking."9,499?" she asked, turning pale and dropping the folded tablecloth on the table."Yes, yes . . . it really is there!""And the number of the ticket?""Oh yes! There's the number of the ticket too. But stay . . . wait! No, I say! Anyway, the number of our series is there! Anyway, you understand...."Looking at his wife, Ivan Dmitritch gave a broad, senseless smile, like a baby when a bright object is shown it. His wife smiled too; it was as pleasant to her as to him that he only mentioned the series, and did not try to find out the number of the winning ticket. To torment and tantalize oneself with hopes of possible fortune is so sweet, so thrilling!"It is our series," said Ivan Dmitritch, after a long silence. "So there is a probability that we have won. It's only a probability, but there it is!""Well, now look!""Wait a little. We have plenty of time to be disappointed. It's on the second line from the top, so the prize is seventy-five thousand. That's not money, but power, capital! And in a minute I shall look at the list, and there--26! Eh? I say, what if we really have won?"The husband and wife began laughing and staring at one another in silence. The possibility of winning bewildered them; they could not have said, could not have dreamed, what they both needed that seventy-five thousand for, what they would buy, where they would go. They thought only of the figures 9,499 and 75,000 and pictured them in their imagination, while somehow they could not think of the happiness itself which was so possible.Ivan Dmitritch, holding the paper in his hand, walked several times from corner to corner, and only when he had recovered from the first impression began dreaming a little."And if we have won," he said--"why, it will be a new life, it will be a transformation! The ticket is yours, but if it were mine I should, first of all, of course, spend twenty-five thousand on real property in the shape of an estate; ten thousand on immediate expenses, new furnishing . . . travelling . . . paying debts, and so on. . . . The other forty thousand I would put in the bank and get interest on it.""Yes, an estate, that would be nice," said his wife, sitting down and dropping her hands in her lap."Somewhere in the Tula or Oryol provinces. . . . In the first place we shouldn't need a summer villa, and besides, it would always bring in an income."And pictures came crowding on his imagination, each more gracious and poetical than the last. And in all these pictures he saw himself well-fed, serene, healthy, felt warm, even hot! Here, after eating a summer soup, cold as ice, he lay on his back on the burning sand close to a stream or in the garden under a lime-tree. . . . It is hot. . . . His little boy and girl are crawling about near him, digging in the sand or catching ladybirds in the grass. He dozes sweetly, thinking of nothing, and feeling all over that he need not go to the office today, tomorrow, or the day after. Or, tired of lying still, he goes to the hayfield, or to the forest for mushrooms, or watches the peasants catching fish with a net. When the sun sets he takes a towel and soap and saunters to the bathing shed, where he undresses at his leisure, slowly rubs his bare chest with his hands, and goes into the water. And in the water, near the opaque soapy circles, little fish flit to and fro and green water-weeds nod their heads. After bathing there is tea with cream and milk rolls. . . . In the evening a walk or vint with the neighbors."Yes, it would be nice to buy an estate," said his wife, also dreaming, and from her face it was evident that she was enchanted by her thoughts.Ivan Dmitritch pictured to himself autumn with its rains, its cold evenings, and its St. Martin's summer. At that season he would have to take longer walks about the garden and beside the river, so as to get thoroughly chilled, and then drink a big glass of vodka and eat a salted mushroom or a soused cucumber, and then--drink another. . . . The children would come running from the kitchen-garden, bringing a carrot and a radish smelling of fresh earth. . . . And then, he would lie stretched full length on the sofa, and in leisurely fashion turn over the pages of some illustrated magazine, or, covering his face with it and unbuttoning his waistcoat, give himself up to slumber.The St. Martin's summer is followed by cloudy, gloomy weather. It rains day and night, the bare trees weep, the wind is damp and cold. The dogs, the horses, the fowls--all are wet, depressed, downcast. There is nowhere to walk; one can't go out for days together; one has to pace up and down the room, looking despondently at the grey window. It is dreary!Ivan Dmitritch stopped and looked at his wife."I should go abroad, you know, Masha," he said.And he began thinking how nice it would be in late autumn to go abroad somewhere to the South of France . . . to Italy . . . to India!"I should certainly go abroad too," his wife said. "But look at the number of the ticket!""Wait, wait! . . ."He walked about the room and went on thinking. It occurred to him: what if his wife really did go abroad? It is pleasant to travel alone, or in the society of light, careless women who live in the present, and not such as think and talk all the journey about nothing but their children, sigh, and tremble with dismay over every farthing. Ivan Dmitritch imagined his wife in the train with a multitude of parcels, baskets, and bags; she would be sighing over something, complaining that the train made her head ache, that she had spent so much money. . . . At the stations he would continually be having to run for boiling water, bread and butter. . . . She wouldn't have dinner because of its being too dear. . . ."She would begrudge me every farthing," he thought, with a glance at his wife. "The lottery ticket is hers, not mine! Besides, what is the use of her going abroad? What does she want there? She would shut herself up in the hotel, and not let me out of her sight. . . . I know!"And for the first time in his life his mind dwelt on the fact that his wife had grown elderly and plain, and that she was saturated through and through with the smell of cooking, while he was still young, fresh, and healthy, and might well have got married again."Of course, all that is silly nonsense," he thought; "but . . . why should she go abroad? What would she make of it? And yet she would go, of course. . . . I can fancy. . . . In reality it is all one to her, whether it is Naples or Klin. She would only be in my way. I should be dependent upon her. I can fancy how, like a regular woman, she will lock the money up as soon as she gets it. . . . She will look after her relations and grudge me every farthing."Ivan Dmitritch thought of her relations. All those wretched brothers and sisters and aunts and uncles would come crawling about as soon as they heard of the winning ticket, would begin whining like beggars, and fawning upon them with oily, hypocritical smiles. Wretched, detestable people! If they were given anything, they would ask for more; while if they were refused, they would swear at them, slander them, and wish them every kind of misfortune.Ivan Dmitritch remembered his own relations, and their faces, at which he had looked impartially in the past, struck him now as repulsive and hateful."They are such reptiles!" he thought.And his wife's face, too, struck him as repulsive and hateful. Anger surged up in his heart against her, and he thought malignantly:"She knows nothing about money, and so she is stingy. If she won it she would give me a hundred roubles, and put the rest away under lock and key."And he looked at his wife, not with a smile now, but with hatred. She glanced at him too, and also with hatred and anger. She had her own daydreams, her own plans, her own reflections; she understood perfectly well what her husband's dreams were. She knew who would be the first to try to grab her winnings."It's very nice making daydreams at other people's expense!" is what her eyes expressed. "No, don't you dare!"Her husband understood her look; hatred began stirring again in his breast, and in order to annoy his wife he glanced quickly, to spite her at the fourth page on the newspaper and read out triumphantly:"Series 9,499, number 46! Not 26!"Hatred and hope both disappeared at once, and it began immediately to seem to Ivan Dmitritch and his wife that their rooms were dark and small and low-pitched, that the supper they had been eating was not doing them good, but Lying heavy on their stomachs, that the evenings were long and wearisome. . . ."What the devil's the meaning of it?" said Ivan Dmitritch, beginning to be ill-humored. 'Wherever one steps there are bits of paper under one's feet, crumbs, husks. The rooms are never swept! One is simply forced to go out. Damnation take my soul entirely! I shall go and hang myself on the first aspen-tree!"
vrijdag 19 oktober 2007
SPEAK!
SPEAK!
by: William Wordsworth (1770-1850)
HY art thou silent! Is thy love a plant
Of such weak fibre that the treacherous air
Of absence withers what was once so fair?
Is there no debt to pay, no boon to grant?
Yet have my thoughts for thee been vigilant--
Bound to thy service with unceasing care,
The mind's least generous wish a mendicant
For naught but what thy happiness could spare.
Speak -- though this soft warm heart, once free to hold
A thousand tender pleasures, thine and mine,
Be left more desolate, more dreary cold
Than a forsaken bird's-nest fill'd with snow
'Mid its own bush of leafless eglantine--
Speak, that my torturing doubts their end may know.
There be none of Beauty's daughters
THERE BE NONE OF BEAUTY'S DAUGHTERS
by: George Gordon (Lord) Byron (1788-1824)
HERE be none of Beauty's daughters
With a magic like Thee;
And like music on the waters
Is thy sweet voice to me:
When, as if its sound were causing
The charméd ocean's pausing,
The waves lie still and gleaming,
And the lull'd winds seem dreaming:
And the midnight moon is weaving
Her bright chain o'er the deep,
Whose breast is gently heaving
As an infant's asleep:
So the spirit bows before thee
To listen and adore thee;
With a full but soft emotion,
Like the swell of Summer's ocean.
by: George Gordon (Lord) Byron (1788-1824)
HERE be none of Beauty's daughters
With a magic like Thee;
And like music on the waters
Is thy sweet voice to me:
When, as if its sound were causing
The charméd ocean's pausing,
The waves lie still and gleaming,
And the lull'd winds seem dreaming:
And the midnight moon is weaving
Her bright chain o'er the deep,
Whose breast is gently heaving
As an infant's asleep:
So the spirit bows before thee
To listen and adore thee;
With a full but soft emotion,
Like the swell of Summer's ocean.
maandag 15 oktober 2007
A judgement in stone
Ruth Rendall, A judgement in stone
1. Beschrijvingsopdracht.
B. Motivatie boekkeuze
Ik was in de mediatheek op school naar een Engels boekje.
Ik zag dit boekje staan en ik zag dat deze wel meer dan 200 bladzijden had.
Op de omslag stond een geweer en dat betekent vaak actie, dus ik ging even een paar bladzijden doorbladeren en het leek mij wel een spannend boekje.
C. Weergave van de inhoud
Euniche Parchman, een vrouw die niet kan lezen en schrijven, is op zoek naar werk en komt als huishoudster bij de familie Coverdale. Ze doet haar werk zeer goed maar faalt zodra ze iets moet doen waarbij ze iets moet lezen bijv: boodschappen(lijstje), iemand bellen etc. Ze maakt iedere dag schoon en trekt zich dan terug op haar kamer om tv te kijken. De familie vind dit een beetje
vreemd op het begin proberen ze er wat aan te doen maar dat helpt niet, maar omdat ze haar werk goed doet trekken ze er niks van aan. Op een gegeven moment trekt Euniche er toch op uit en ontmoet zo Joan Smith, de 2 worden goede vrienden. De Coverdales zijn in eerste instantie blij dat ze eindelijk een vriend heeft waar ze dingen mee kan doen, ze vinden het alleen niet zo leuk dat het Joan is want die vertrouwen ze niet.Na een tijdje zeggen ze tegen Euniche dat ze niet meer mag komen, dus gaat Euniche bijna iedere dag naar Joan. Af en toe komt Joan toch stiekem naar het huis van de Coverdales. Met kerst krijgt Melinda een bandrecorder van George. Melinda belt op een gegeven moment haar vriend, Jonathan, omdat ze denkt dat ze zwanger is Euniche hoort dit en houd dit voor zichzelf. Melinda komt er uiteindelijk achter dat ze niet zwanger is maar ze heeft niemand iets vertelt, op Jonathan na. Omdat de familie Euniche steeds minder vertrouwt dreigen ze haar 2x te ontslaan maar doen het uiteindelijk toch niet omdat ze goed werk levert. Melinda komt er achter dat Euniche niet kan lezen en schrijven ze wil haar dan helpen maar Euniche begrijpt haar verkeerd en bedreigt haar. Melinda vertelt alles tegen haar vader en dan ontslaan ze Euniche uiteindelijk. Ze mag nog een week blijven en dan moet ze vertrekken, op haar laatste dag, 14 februari, komt Joan langs, die ondertussen helemaal gek is geworden, en vernielen ze vanalles in het huis. Als George komt om ze te laten op houden dan valt Joan George aan en schiet Euniche hem neer. Ze vermoorden ook de rest van de familie, die er is dus Jacqueline, Melinda en Giles. Melinda’s bandrecorder heeft alles opgenomen en die word door Joan meegenomen, ze krijgt een ongeluk en raakt in coma. Euniche maakt alles in huis schoon en zo verdenkt niemand haar maar wel 2 “vreemde” mannen die in het cafe waren met bebloede handen. De politie gaat op een gegeven moment op zoek naar de bandrecorder omdat ze die missen, een journalist had hem van Norman, de man van Joan, gekocht. En die gaf hem aan de politie, zo hadden ze bewijsmateriaal tegen Euniche en Joan. Euniche kreeg levenslang en Joan ligt nog steeds in coma.
D. Uitgewerkte Persoonlijke Reactie
Het onderwerp van de tekst is volgens mij de spanning van het verborgen houden van het analfabetisme van Euniche en de moord op de Coverdales.
Ik vind dit onderwerp best boeiend, omdat er veel spanning in het verhaal zit en dat zorgt er bij mij altijd voor dat ik wil doorlezen.
De belangrijkste gebeurtenis in het verhaal is denk ik dat Melinda erachter komt dat Euniche niet kan lezen en schrijven, hierdoor gebeuren er veel meer dingen, waaronder natuurlijk de moord.
Ik vind niet dat in dit verhaal de gebeurtenissen logisch uit elkaar voortvloeien, want ik snap het niet dat Euniche mensen kan vermoorden omdat zij weten dat ze niet kan lezen en schrijven.
Euniche (de hoofdpersoon) vind ik bepaalt niet een heldin, ze kan niet lezen en schrijven en daardoor doet ze rare dingen.
Ze pleegt zelfs een moord en daarom vind ik haar zeker geen heldin.
Ik vind eigenlijk alle Coverdales sympathieke mensen, maar Joan vond ik zeer onsympathiek.
Euniche vond ik vaak ook nog wel sympathiek, dit kwam ook wel uit medelijden, maar ze pleegt een moord en dat is nooit goed te praten.
Ik vond het boek best spannend, je weet niet of de familie Coverdale erachter zal komen dat Euniche analfabeet is en door de moord wordt het boek ook een stuk spannender.
De opbouw van het verhaal is vrij helder, het is niet dat ik erg in de war ben geraakt door de opbouw van het verhaal.
Het taalgebruik in het boekje is moeilijker als dat ik het in het Nederlands zou lezen.
Ik vind het wel leuk om in het engels te lezen, maar af en toe blijf ik wel steken bij een zin.
Maar vaak als ik dan verder ga lezen dan begrijp ik het verhaal wel weer.
Maar veel problemen leverde het dus niet op. Af en toe moest ik een stukje lezen wat ik later pas snapte, maar dat was dan ook het enige probleem wat ik tegenkwam.
2. Verdiepingsopdracht
Toen ik het boek uit de schappen pakten en ik naar de omslag keek verwachtte ik dat het een spannend boek zou zijn, met veel actie en misschien moorden, omdat er een geweer op de omslag stond.
De meeste verwachtingen die ik had kwamen dus wel uit, alleen ik had van tevoren iets meer actie verwacht.
Maar toch vond ik het boek heel leuk om te lezen, ook al had ik meer actie verwacht.
Het boek bevat niet echt veel open plekken, het boek roept niet veel vragen op, maar toch is het boeiend om te lezen.
3. Evaluatie
A. Kort Eindoordeel
Het boek was leuk om te lezen en was ook vrij makkelijk om te lezen.
Ik heb het binnen 2 weken uitgelezen en dat is voor mij een hele kunst, zeker omdat het om een Engels boekje gaat.
Ik had niet veel moeite met het Engels.
Ik vond het alleen moeilijk om me in te kunnen leven in Euniche(de hoofdpersoon), want Euniche kan niet lezen en schrijven en dat zou ik me niet voor kunnen stellen.
B. Oordeel over verdiepingsopdrachten
De verdiepingsopdrachtjes gingen mij vrij gemakkelijk af. Ik heb er eigenlijk geen enkele moeite mee gehad om ze te maken.
C. Wat was er moeilijk aan de verdieping
Ik vond niets lastig aan de verdiepingsopdrachten, ik vond ze makkelijk te maken en ik ben geen obstakel tegengekomen.
The grass is singing
Boekverslag 2 Engels
Door Jelle Jans, 5va
Beschrijvingsopdracht
A.Titelbeschrijving
Doris Lessing, The grass is singing, Wolters-Noordhoff, Groningen. 1994. Blackbirds.
B.Motivatie boekkeuze
Wij moesten voor Engels een boek lezen van minimaal 200 blz. Ik ben toen in de mediatheek gaan kijken en dit leek me wel een geschikt boek, omdat ik geen zin had om lang te zoeken heb ik dus deze meegenomen. Eerlijk gezegd was ik ook vrij laat met het halen van een boekje.
C.Weergave inhoud
De hoofdpersoon, Mary Turner, is vermoord door haar eigen slaaf (ex-slaaf). Dit alles was begonnen met dat ze eerst in een rustig stadje woonde, maar vond dat ze oud werd en maar aan de man moest. Dus daarbij besloot ze overhaast te gaan trouwen met een boer, Dick Turner. Hij had geen succes met zijn boerderij en toen hij ziek werd moest Mary dan ook inspringen. Ook begon hij een eigen winkel nog en die mocht Mary gaan runnen. Ze hadden altijd een huishulpje die eigenlijk meer een slaaf was. Maar ze werden altijd ontslagen. Toen namen ze Moses aan, een goed opgeleidde man die zelfs kon lezen en schrijven, wat Mary niet gewend was. Ze kon er niet mee omgaan en sloeg hem ook weleens met de zweep. Daardoor dreigde Moses ontslag te nemen, maar Dick had gezegd dat hij na Moses geen andere hulp meer zou aannemen, dus Mary wou niet dat hij ontslag zou nemen. Toen Dick malaria kreeg moest Mary het weer overnemen, en toen hij weer beter was kwam er even later een vriend langs, Slatter. Dat was een rijke man en hij had een voorstel, om hun twee op vakantie te sturen en voor zes maanden had hij een vervanger gevonden, Tony Marston. Slatter zou ook de boerderij overkopen en de schulden afbetalen. De avond voordat Mary en Dick willen vertrekken sluipt Moses ( die door Tony ontslagen was ) , de kamer binnen en steekt Mary neer.
Verdiepingsopdracht
A.Verwachtingen voor het lezen
Voordat ik het boek ging lezen had ik totaal geen idee waar het over zou gaan. Aan de hand van de kaft en de titel dacht ik dat het iets met vogels te maken zou hebben. Ik hoopte wel op een spannend verhaal, want daar hou ik wel van.
B.Verwachtingen waargemaakt?
Mijn verwachtingen die ik had zijn niet uitgekomen, het onderwerp was heel anders. Maar ik hoopte dus dat het spannend werd en dat was op zich wel zo.
C.Waar speelt het verhaal zich af
Het verhaal speelt zich af op het platteland in Zuid-Afrika. Vooral rondom de boerderij. Dit heeft wel invloed op het verhaal, omdat de cultuur op het platteland heel anders is. De mensen hebben niet veel geld en ze moeten hard werken. Dat verklaart af en toe de karakters van de mensen in het verhaal.
D.Thematiek
De thematiek van het verhaal is volgens mij het onbegrip van Mary naar de zwarte mensen toe. Ook het klassenverschil tussen blanken en zwarten speelt een grote rol. Dit lees je in de stukken waar Mary Moses slaat, dat was een belangrijke passage van het verhaal. Ook de stukken waarin duidelijk wordt dat de huishulpen niets zijn, zijn belangrijk.
E.Verhaallaag/betekenislaag
Door de passages die ik bij D heb genoemd kom je erachter dat de verhaallaag onbegrip, klassenverschil en discriminatie is. De blanken voelen zich superieur aan de donkere mensen. Volgens mij is de betekenislaag eenzaamheid. Doordat Mary zoveel onbegrip heeft voor haar medemensen voelt ze zich eenzaam. Dit wordt duidelijk als je in het boek leest dat ze dagen alleen maar het gras hoort ruisen. Dit verklaart ook meteen de titel van het boek.
Evaluatie
A.Eindoordeel
Ik vond het een redelijk mooi boek en het was behoorlijk spannend. Er waren af en toe wel momenten dat het boek erg begon te vervelen, maar daarna kwamen toch altijd wel weer een paar mooie, spannende stukjes. Het rassenverschil in het boek zet je ook aan het denken. Dat het vroeger zo was, en wat het verschil is met nu.
B.Oordeel verdiepingsopdracht
Ik vond het maken van de verdiepingsopdracht helemaal niet erg om te doen, de punten D en E waren wel wat lastiger, maar nadat ik me even goed verdiept had in de betekenis van het boek, viel dit ook wel weer mee. Ik denk zelf dat ik het er goed vanaf heb gebracht en de vragen duidelijk beantwoord heb.
C.Wat was verwarrend en onduidelijk aan de verdieping
Ik vond de opdrachten niet verwarrend, het stond duidelijk op papier en het liet geen vragen achter bij mij.
D.Recensie
Ik heb het boek, ‘The grass is singing’, gelezen.
Ik wil dit boek maar al te graag aanschrijven voor deze presticieuze literatuurprijs.
Het is een boek dat iedereen gelezen moet hebben.
Het is leuk voor jong en oud, voor mannen en vrouwen, jongens en meisjes, kortom het is leuk voor iedereen.
Het is een spannend, maar vooral leerzaam boek.
Het gaat over discriminatie op het platteland tegen zwarte mensen.
Uiteindelijk zie je dat de vrouw die haar medemensen discrimineert gestraft wordt.
Ze wordt erg eenzaam door haar onbegrip.
De lezers kunnen hier van leren, want volgens veel mensen is er nog veel te veel racisme in Nederland, of in de wereld.
Als mensen dit lezen kunnen ze inzien dat het slecht is om te discrimineren.
Hoe meer mensen dit lezen, hoe meer er van kunnen leren.
En dat is natuurlijk altijd goed.
Het boek speelt zich dan wel af in een ander land en zo’n 100 jaar geleden, maar dat wil niet zeggen dat daar geen racisme was.
Eigenlijk was het daar erger als nu hier, daar werden buitenlanders als slaaf gebruikt en ze werden geslagen.
Dit boek is makkelijk te lezen vanwege het goede taalgebruik.
Je bent zo door de bladzijdes heen, voordat je het weet ben je klaar met lezen.
De schrijfster heeft een knap staaltje schrijfwerk geleverd, waar de wereld van mag gaan genieten.
Mensen die nog niet overtuigt zijn, moeten maar gewoon het boek lezen, dan snappen ze wat ik zeg.
Het geeft je een goede kijk op de geschiedenis en de ‘buitenlandse’ medemensen.
Door Jelle Jans, 5va
Beschrijvingsopdracht
A.Titelbeschrijving
Doris Lessing, The grass is singing, Wolters-Noordhoff, Groningen. 1994. Blackbirds.
B.Motivatie boekkeuze
Wij moesten voor Engels een boek lezen van minimaal 200 blz. Ik ben toen in de mediatheek gaan kijken en dit leek me wel een geschikt boek, omdat ik geen zin had om lang te zoeken heb ik dus deze meegenomen. Eerlijk gezegd was ik ook vrij laat met het halen van een boekje.
C.Weergave inhoud
De hoofdpersoon, Mary Turner, is vermoord door haar eigen slaaf (ex-slaaf). Dit alles was begonnen met dat ze eerst in een rustig stadje woonde, maar vond dat ze oud werd en maar aan de man moest. Dus daarbij besloot ze overhaast te gaan trouwen met een boer, Dick Turner. Hij had geen succes met zijn boerderij en toen hij ziek werd moest Mary dan ook inspringen. Ook begon hij een eigen winkel nog en die mocht Mary gaan runnen. Ze hadden altijd een huishulpje die eigenlijk meer een slaaf was. Maar ze werden altijd ontslagen. Toen namen ze Moses aan, een goed opgeleidde man die zelfs kon lezen en schrijven, wat Mary niet gewend was. Ze kon er niet mee omgaan en sloeg hem ook weleens met de zweep. Daardoor dreigde Moses ontslag te nemen, maar Dick had gezegd dat hij na Moses geen andere hulp meer zou aannemen, dus Mary wou niet dat hij ontslag zou nemen. Toen Dick malaria kreeg moest Mary het weer overnemen, en toen hij weer beter was kwam er even later een vriend langs, Slatter. Dat was een rijke man en hij had een voorstel, om hun twee op vakantie te sturen en voor zes maanden had hij een vervanger gevonden, Tony Marston. Slatter zou ook de boerderij overkopen en de schulden afbetalen. De avond voordat Mary en Dick willen vertrekken sluipt Moses ( die door Tony ontslagen was ) , de kamer binnen en steekt Mary neer.
Verdiepingsopdracht
A.Verwachtingen voor het lezen
Voordat ik het boek ging lezen had ik totaal geen idee waar het over zou gaan. Aan de hand van de kaft en de titel dacht ik dat het iets met vogels te maken zou hebben. Ik hoopte wel op een spannend verhaal, want daar hou ik wel van.
B.Verwachtingen waargemaakt?
Mijn verwachtingen die ik had zijn niet uitgekomen, het onderwerp was heel anders. Maar ik hoopte dus dat het spannend werd en dat was op zich wel zo.
C.Waar speelt het verhaal zich af
Het verhaal speelt zich af op het platteland in Zuid-Afrika. Vooral rondom de boerderij. Dit heeft wel invloed op het verhaal, omdat de cultuur op het platteland heel anders is. De mensen hebben niet veel geld en ze moeten hard werken. Dat verklaart af en toe de karakters van de mensen in het verhaal.
D.Thematiek
De thematiek van het verhaal is volgens mij het onbegrip van Mary naar de zwarte mensen toe. Ook het klassenverschil tussen blanken en zwarten speelt een grote rol. Dit lees je in de stukken waar Mary Moses slaat, dat was een belangrijke passage van het verhaal. Ook de stukken waarin duidelijk wordt dat de huishulpen niets zijn, zijn belangrijk.
E.Verhaallaag/betekenislaag
Door de passages die ik bij D heb genoemd kom je erachter dat de verhaallaag onbegrip, klassenverschil en discriminatie is. De blanken voelen zich superieur aan de donkere mensen. Volgens mij is de betekenislaag eenzaamheid. Doordat Mary zoveel onbegrip heeft voor haar medemensen voelt ze zich eenzaam. Dit wordt duidelijk als je in het boek leest dat ze dagen alleen maar het gras hoort ruisen. Dit verklaart ook meteen de titel van het boek.
Evaluatie
A.Eindoordeel
Ik vond het een redelijk mooi boek en het was behoorlijk spannend. Er waren af en toe wel momenten dat het boek erg begon te vervelen, maar daarna kwamen toch altijd wel weer een paar mooie, spannende stukjes. Het rassenverschil in het boek zet je ook aan het denken. Dat het vroeger zo was, en wat het verschil is met nu.
B.Oordeel verdiepingsopdracht
Ik vond het maken van de verdiepingsopdracht helemaal niet erg om te doen, de punten D en E waren wel wat lastiger, maar nadat ik me even goed verdiept had in de betekenis van het boek, viel dit ook wel weer mee. Ik denk zelf dat ik het er goed vanaf heb gebracht en de vragen duidelijk beantwoord heb.
C.Wat was verwarrend en onduidelijk aan de verdieping
Ik vond de opdrachten niet verwarrend, het stond duidelijk op papier en het liet geen vragen achter bij mij.
D.Recensie
Ik heb het boek, ‘The grass is singing’, gelezen.
Ik wil dit boek maar al te graag aanschrijven voor deze presticieuze literatuurprijs.
Het is een boek dat iedereen gelezen moet hebben.
Het is leuk voor jong en oud, voor mannen en vrouwen, jongens en meisjes, kortom het is leuk voor iedereen.
Het is een spannend, maar vooral leerzaam boek.
Het gaat over discriminatie op het platteland tegen zwarte mensen.
Uiteindelijk zie je dat de vrouw die haar medemensen discrimineert gestraft wordt.
Ze wordt erg eenzaam door haar onbegrip.
De lezers kunnen hier van leren, want volgens veel mensen is er nog veel te veel racisme in Nederland, of in de wereld.
Als mensen dit lezen kunnen ze inzien dat het slecht is om te discrimineren.
Hoe meer mensen dit lezen, hoe meer er van kunnen leren.
En dat is natuurlijk altijd goed.
Het boek speelt zich dan wel af in een ander land en zo’n 100 jaar geleden, maar dat wil niet zeggen dat daar geen racisme was.
Eigenlijk was het daar erger als nu hier, daar werden buitenlanders als slaaf gebruikt en ze werden geslagen.
Dit boek is makkelijk te lezen vanwege het goede taalgebruik.
Je bent zo door de bladzijdes heen, voordat je het weet ben je klaar met lezen.
De schrijfster heeft een knap staaltje schrijfwerk geleverd, waar de wereld van mag gaan genieten.
Mensen die nog niet overtuigt zijn, moeten maar gewoon het boek lezen, dan snappen ze wat ik zeg.
Het geeft je een goede kijk op de geschiedenis en de ‘buitenlandse’ medemensen.
Wedding
Auteur: Alice Oswald
From time to time our love is like a sail
and when the sail begins to alternate
from tack to tack, it’s like a swallowtail
and when the swallow flies it’s like a coat;
and if the coat is yours, it has a tear
like a wide mouth and when the mouth begins
to draw the wind, it’s like a trumpeter
and when the trumpet blows, it blows like millions....
and this, my love, when millions come and go
beyond the need of us, is like a trick;
and when the trick begins, it’s like a toe
tip-toeing on a rope, which is like luck;
and when the luck begins, it’s like a wedding,
which is like love, which is like everything.
Letter from the Understudy
Dear Malcolm,
The first thing to say is, I'm sorry. I know it won't be easy for you to believe after recent events, but I deeply regret the mess I've made and the embarrassment I've caused you. I've had time to turn it all over since I've been here – to be honest, there's not much else to do but ruminate once you've wandered around the market and visited the Orang-utan sanctuary - so I'm writing to try and explain. It's true, Alex and I didn't have the best relationship, but I wasn't the only one in the cast who found him difficult. He's a fine actor, of course, but it wouldn't be an exaggeration to say he also has an ego the size of a small planet. As a director, you wouldn't know what it was like to be around that all the time. The way he strutted around back stage in those tights. We used to say the only reason he'd climb a balcony in real life was if he knew there'd be a reflective surface at the top. You don't know what it was like to come in and see him every evening, warming his voice, poring over his notices, practising his Jude Law smile. I knew he'd never give me a chance. Apart from anything else, he seemed to have the constitution of a Shire horse – not so much as a runny nose, a headache Actually, my own head is pounding rather. It must be the heat. Apparently it's so hot because the rains are due, that's what one of the local children told me anyway. There are a little gang of them who like to practise their English on me. They're a welcome diversion from my thoughts. They were asking me questions this morning. 'What is your name?' 'Gavin.' 'Where do you come from?' 'London.' Then one of them, a little girl of about seven, asked me, 'What are you doing here?' I didn't have the phrase in my book for 'I've committed actual bodily harm against one of the rising stars of British theatre,' so I said I was having a holiday. 'Where is your wife?' she asked. There was a blinding shaft of sunlight between us, and the ground was wobbling with the heat. All of a sudden I felt so terribly wretched. The theatre is my wife, I thought, And now I've lost her. And I began to sob. Right there in front of them. Well, they all ran away of course in hysterics and who could blame them.
But this is what I want to explain. The theatre is the only thing I've ever wanted, since I was a child myself - almost before I knew what it meant to be an actor. I don't come from a theatrical family. Mum and Dad didn't take us for a quick burst of Chekhov and a Zeffirelli double-bill; it was Bob's Full House and The Daily Mirror, so they had no idea where I got the notion from. Actually, it started with The Wizard of Oz at primary school, I was a nine year-old Tin Man and I had a costume made out of foil-covered boxes. I can still remember the song:
Just to register emotion Jealousy – devotion And really feel the part. I could stay young and chipper And I'd lock it with a zipper If I only had a heart. Later on I used to sing that song to myself at castings, except it became 'If I only had a part.' So Mum and Dad helped me through drama school, even though they wanted me to get a nice safe job, something with a pension plan. My younger sister, Dianne, works in risk management and drives a convertible Golf GTI. Mum's always impressed because Dianne buys bottles of balsamic vinegar which are tied with raffia around the neck. Mum had never eaten an olive until Di introduced her to one. All I've managed to introduce her to is a feeling of vague anxiety. As I said, my parents aren't middle-class, they don't understand what we affectionately call 'The Arts'. So my motivation wasn't all self-interest, you see. I owed them. You can't have your parents carrying on the same awkward conversations for years. 'Oh yes, Gavin's still acting…Hm? No, he's done a bit of radio work though. Yes, The Archers. Yes, just the one episode. An assistant vet. He's in a play at the moment. No, we hadn't heard of it either. It's touring. Middlesbrough, we think.' At the very least you need to show them a picture, a press cutting. Something. But I knew, I knew in my heart, that I didn't lack talent. I just needed the opportunity to prove myself as the Gavin Pollard I could be; not the bit-playing, spear-carrying walk-on, but the scene-stealing, balcony-scaling leading man. The prospect of becoming one of those unemployed older actors terrified me, a lifetime spent creaking about in the shadows, gradually filling up with a sort of Jimmy Porter vitriol, hanging around in WH Smith to skim read copies of The Stage. So I decided I wouldn't, couldn't let it happen.
This has all been my own doing, and I'm not laying blame at your door, but I do wonder, would this have happened if I'd had a chance sooner? Perhaps if you'd put me on for the occasional Wednesday matinee? Lets be honest, it doesn't bother a party of school children who's playing the lead, they're only there to show off in front of their mates - like that time one of them called out, 'Oi, Romeo, when you gonna give her one?' and the entire balcony erupted. But I never did get a matinee, and it was quite clear that Alex wasn't going to give way. So desperation took over. After a couple of trips to a Chinese herbalist on the Old Kent Road, and a bit of experimentation, I found something that would do the trick: short term effects with no lasting damage. I was too cautious at first, sprinkled some into his pre-performance Campari and he barely noticed, just murmured something later about indigestion (as I said, Shire horse). So next time I was more generous, and it worked like a charm. Within fifteen minutes he was complaining about stomach cramps, and soon after that he was sleeping like a baby. Of course, I felt a bit guilty, rather like a benign Macbeth, but I knew he wouldn't be seriously affected. How can I describe what it was like to stand there at last and do what I'd dreamed about all my life, to speak those lines, to move an entire audience to tears? It's true, I gave an immaculate performance, but I needed to be seen by the people who mattered - the critics. So I got a mate of mine to round up some journalists and casting agents to come and see the performance the following night. I knew the part inside out, I'd studied every subtlety and mannerism. I was ready. So imagine how I felt when Alex phoned up the next morning right as rain and ready to go back on. The critics would be turning up to see me, it was my big chance. But Alex was fighting fit. I was in a fever. I wasn't being rational, as Shakespeare has it, 'These violent delights have violent ends, and in their triumphs die, like fire and powder, which as they kiss, consume.' It was too late. I was already consumed. My entire professional life was hanging in the balance.
It was a blustery afternoon, and I remember there was a child flying a kite as I walked through the park towards Alex's house. I remember watching the wind toying with the kite, hardly conscious of my body, as if I were walking through a dream. When I got there I hid behind a Clematis bush beside the front door and put the masque on that I'd filched from the props department. I didn't know when he'd be back, but he was usually at the theatre by six, so I waited. My heart was going like a train, and I was sweating – let me tell you Malcolm, it was worse, far worse than any stage fright. At five o'clock Alex rounded the corner and as he put his key in the lock I sprang out swinging the cricket bat. It was going to be a mild knock on the head, a gentle concussion, but he turned at the vital moment and pushed me back - he has very quick reactions, it must be all that fencing. There was some kind of tussle and I was sort of swinging at him with the bat, then he made a lunge for me and that's when the masque became dislodged. We stood there staring at each other for a fraction of a second, and I could see the word beginning to form in his mouth, 'Gav…' and that's when I panicked and took another swing at him. You must believe me, I didn't want to harm him seriously. Perhaps I was in shock, because the next bit is blurry, but I remember kneeling down to check his breathing, which sounded regular. There was some blood, just a little bit of a trickle around the nose, which looked a different shape, sort of squashed. I called the ambulance from a pay phone and went home. An hour or so later you rang me to say I'd be on. 'Gavin Pollard gave a charged performance,' said The Times. But I wasn't acting that night, that was the real thing. I held Juliet to me as if she were my dying career, and all I could do was weep and rage. Afterwards I got on a plane and came here. It's getting dark. They'll be setting up the tables soon for dinner, and I've said all I needed to say so I'll stop now. I hope Alex is willing not to press charges, but that seems unlikely, given the circumstances – after all, who wants to swap a career as Romeo for one as Richard III? I intend to write to him, I just need to find the right words.
Forgive me if I don't include a return address, I'm keeping a low profile for a little while. But then again, I suppose I'm used to anonymity.
Against Dieting
Against Dieting
Please, darling, no more diets.
I've read the books on why it's
good for one's esteem.
I've watched you jogging lanes and pounding treadmills.
I've even shed some kilos of my own.
But enough. What are love handles
between friends? For half a stone
it isn’t worth the sweat.
I've had it up to here with crispbread.
I doubt the premise, too.
Try to see it from my point of view.
I want not less but more of you.
Blake Morrison
Please, darling, no more diets.
I've read the books on why it's
good for one's esteem.
I've watched you jogging lanes and pounding treadmills.
I've even shed some kilos of my own.
But enough. What are love handles
between friends? For half a stone
it isn’t worth the sweat.
I've had it up to here with crispbread.
I doubt the premise, too.
Try to see it from my point of view.
I want not less but more of you.
Blake Morrison
Harry Potter and the chamber of secrets
BOEKVERSLAG ENGELS
HARRY POTTER AND THE CHAMBER OF SECRETS
1. Ik heb voor dit boek gekozen omdat ik het verhaal al wel een beetje kende. Daardoor was het boek makkelijker te volgen en had ik minder moeite tijdens het lezen.
Korte weergave van de inhoud:
Harry Potter verblijft in de zomervakantie bij zijn oom, tante en neefje Dirk. Dit omdat zijn ouders vermoord zijn toen Harry nog klein was. Bij zijn familie wordt hij opgesloten in zijn kamer, want ze willen niet dat hij teruggaat naar Zweinstein, de tovenaarsschool. Gelukkig komt zijn beste vriend Ron Wemel hem samen met zijn broers ophalen met een vliegende auto. De rest van de vakantie blijft Harry bij de familie Wemel. Harry en Ron missen de trein naar Zweinstein, en gaan met de vliegende auto. Daar aangekomen, gebeuren er hele vreemde dingen. Verschillende leerlingen verstenen, waaronder Hermelien, een vriendin van Harry. In zijn hoofd hoort Harry steeds weer een mysterieuze stem, die angstaanjagende dingen zegt. Het blijkt dat Voldemort, de moordenaar van Harry’s ouders en vijand van Harry, erachter zit. Hij heeft een reusachtige slang opgewekt die alle modderbloedjes opruimt. Dit zijn mensen zonder zuiver tovenaarsbloed. Harry komt erachter waar die kamer is en verslaat de slang en Voldemort. De versteende leerlingen worden weer tot leven gewekt en voor Harry is er weer een avontuurlijk jaar op Zweinstein voorbij.
2. Mijn verwachting vooraf was dat Harry zichzelf in de problemen zou brengen, omdat hij weer eens te nieuwsgierig is. Dit omdat ik het eerste deel heb gelezen en daarin gebeurde dat ook al. Ik verwachtte ook dat het erg spannend zou zijn en dat Harry natuurlijk wel weer als held uit de bus zou komen.
Deze verwachtingen zijn allemaal wel uitgekomen. Harry werd dit keer dan wel meer in de problemen gebracht, maar ook bracht hij zichzelf in de problemen. Bijvoorbeeld door met de vliegende auto naar school te gaan. Het was ook zeker een spannend boek. En natuurlijk was Harry de held.
Het verhaal speelt zich af op zweinstijn, een groot kasteel omringd met donkere bossen en water. Dit geeft wel extra spanning denk ik. In het bos gebeurd ook van alles, en dat geeft wel extra spanning, omdat het er heel donker is en je weet niet wat er komen gaat.
De thematiek is hier de magie en de toverwereld. Het hele verhaal draait om magische voorwerpen en tovenarij.
De verhaallaag staat gelijk aan de samenvatting. Dat is gewoon wat er gebeurd en hoe dat beschreven wordt in het verhaal.
De thematische laag is moeilijker te beschrijven. Het is duidelijk dat het om tovenarij en magie gaat. Maar er zit verder geen diepere betekenis achter. Een kenmerk is wel dat Harry weer in de problemen komt, en zich hier weer uit red. Verder is het vooral de fantasie van de schrijfster en ik denk dat het verhaal vooral de bedoeling heeft om de lezer te vermaken.
Het literaire motief is het in de problemen komen van de hoofdpersoon, die zich er later weer uit ziet te redden. Dit verhaal heeft ook een verhaalmotief. In dit geval is dat de terugkerende stem in het hoofd van Harry. Hierdoor wordt het verhaal spannender, omdat je niet weet waar die stem vandaan komt. In dit genre kan het van alles zijn.
3. Ik vond dit een heel mooi en spannend boek. Doordat het verhaal niet voorspelbaar is blijft het boeiend om te lezen. Ook het genre maakt het spannender denk ik. Alles kan gebeuren in de toverwereld.
Ik vond de verdiepingsopdracht op zich niet heel moeilijk om te maken. Alleen het beschrijven van de thematische laag vond ik lastig, omdat deze moeilijk te vinden is.
Ik vond de verdieping eigenlijk wel duidelijk. Ik snapte wat ik moest doen en heb ook geen problemen gehad bij de vragen.
Dit boek heeft een schitterend verhaal en is voor iedere leeftijd leuk om te lezen. Het is geschreven met enorm veel fantasie.
In dit verhaal maakt Harry Potter weer van alles mee. Van demonen tot slangen, alles zit erin. Ook de andere bekende personages uit het eerdere boek ‘Harry Potter and the Philosopher stone’, zoals Perkamentus en Draco Malfidus etc. zijn weer terug te vinden. ‘Harry Potter and the chamber of secrets’ is wel zeker beter als het vorige deel. Het is spannender, boeiender, mysterieuzer en noem maar op.
Door de vele gebeurtenissen blijft het verhaal constant spannend en je weet nooit wat er komen gaat. Als je aan dit boek begint kun je eigenlijk niet meer stoppen met lezen. Het boek betovert je gewoon.
Het is ook een zeer meeslepend verhaal. Je wordt in het verhaal gezogen en het is net of je in het verhaal zit.
Kortom: het is een fantastisch boek voor jong en oud, met oneindig veel spanning en sensatie. Lezen dus!
HARRY POTTER AND THE CHAMBER OF SECRETS
1. Ik heb voor dit boek gekozen omdat ik het verhaal al wel een beetje kende. Daardoor was het boek makkelijker te volgen en had ik minder moeite tijdens het lezen.
Korte weergave van de inhoud:
Harry Potter verblijft in de zomervakantie bij zijn oom, tante en neefje Dirk. Dit omdat zijn ouders vermoord zijn toen Harry nog klein was. Bij zijn familie wordt hij opgesloten in zijn kamer, want ze willen niet dat hij teruggaat naar Zweinstein, de tovenaarsschool. Gelukkig komt zijn beste vriend Ron Wemel hem samen met zijn broers ophalen met een vliegende auto. De rest van de vakantie blijft Harry bij de familie Wemel. Harry en Ron missen de trein naar Zweinstein, en gaan met de vliegende auto. Daar aangekomen, gebeuren er hele vreemde dingen. Verschillende leerlingen verstenen, waaronder Hermelien, een vriendin van Harry. In zijn hoofd hoort Harry steeds weer een mysterieuze stem, die angstaanjagende dingen zegt. Het blijkt dat Voldemort, de moordenaar van Harry’s ouders en vijand van Harry, erachter zit. Hij heeft een reusachtige slang opgewekt die alle modderbloedjes opruimt. Dit zijn mensen zonder zuiver tovenaarsbloed. Harry komt erachter waar die kamer is en verslaat de slang en Voldemort. De versteende leerlingen worden weer tot leven gewekt en voor Harry is er weer een avontuurlijk jaar op Zweinstein voorbij.
2. Mijn verwachting vooraf was dat Harry zichzelf in de problemen zou brengen, omdat hij weer eens te nieuwsgierig is. Dit omdat ik het eerste deel heb gelezen en daarin gebeurde dat ook al. Ik verwachtte ook dat het erg spannend zou zijn en dat Harry natuurlijk wel weer als held uit de bus zou komen.
Deze verwachtingen zijn allemaal wel uitgekomen. Harry werd dit keer dan wel meer in de problemen gebracht, maar ook bracht hij zichzelf in de problemen. Bijvoorbeeld door met de vliegende auto naar school te gaan. Het was ook zeker een spannend boek. En natuurlijk was Harry de held.
Het verhaal speelt zich af op zweinstijn, een groot kasteel omringd met donkere bossen en water. Dit geeft wel extra spanning denk ik. In het bos gebeurd ook van alles, en dat geeft wel extra spanning, omdat het er heel donker is en je weet niet wat er komen gaat.
De thematiek is hier de magie en de toverwereld. Het hele verhaal draait om magische voorwerpen en tovenarij.
De verhaallaag staat gelijk aan de samenvatting. Dat is gewoon wat er gebeurd en hoe dat beschreven wordt in het verhaal.
De thematische laag is moeilijker te beschrijven. Het is duidelijk dat het om tovenarij en magie gaat. Maar er zit verder geen diepere betekenis achter. Een kenmerk is wel dat Harry weer in de problemen komt, en zich hier weer uit red. Verder is het vooral de fantasie van de schrijfster en ik denk dat het verhaal vooral de bedoeling heeft om de lezer te vermaken.
Het literaire motief is het in de problemen komen van de hoofdpersoon, die zich er later weer uit ziet te redden. Dit verhaal heeft ook een verhaalmotief. In dit geval is dat de terugkerende stem in het hoofd van Harry. Hierdoor wordt het verhaal spannender, omdat je niet weet waar die stem vandaan komt. In dit genre kan het van alles zijn.
3. Ik vond dit een heel mooi en spannend boek. Doordat het verhaal niet voorspelbaar is blijft het boeiend om te lezen. Ook het genre maakt het spannender denk ik. Alles kan gebeuren in de toverwereld.
Ik vond de verdiepingsopdracht op zich niet heel moeilijk om te maken. Alleen het beschrijven van de thematische laag vond ik lastig, omdat deze moeilijk te vinden is.
Ik vond de verdieping eigenlijk wel duidelijk. Ik snapte wat ik moest doen en heb ook geen problemen gehad bij de vragen.
Dit boek heeft een schitterend verhaal en is voor iedere leeftijd leuk om te lezen. Het is geschreven met enorm veel fantasie.
In dit verhaal maakt Harry Potter weer van alles mee. Van demonen tot slangen, alles zit erin. Ook de andere bekende personages uit het eerdere boek ‘Harry Potter and the Philosopher stone’, zoals Perkamentus en Draco Malfidus etc. zijn weer terug te vinden. ‘Harry Potter and the chamber of secrets’ is wel zeker beter als het vorige deel. Het is spannender, boeiender, mysterieuzer en noem maar op.
Door de vele gebeurtenissen blijft het verhaal constant spannend en je weet nooit wat er komen gaat. Als je aan dit boek begint kun je eigenlijk niet meer stoppen met lezen. Het boek betovert je gewoon.
Het is ook een zeer meeslepend verhaal. Je wordt in het verhaal gezogen en het is net of je in het verhaal zit.
Kortom: het is een fantastisch boek voor jong en oud, met oneindig veel spanning en sensatie. Lezen dus!
Father's Bedroom
Father's Bedroom
In my Father's bedroom:
blue threads as thin
as pen-writing on the bedspread,
blue dots on the curtains,
a blue kimono,
Chinese sandals with blue plush straps.
The broad-planked floor
had a sandpapered neatness.
The clear glass bed-lamp
with a white doily shade
was still raised a few
inches by resting on volume two
of Lafcadio Hearn's
Glimpses of unfamiliar Japan.
Its warped olive cover
was punished like a rhinoceros hide.
In the flyleaf:
'Robbie from Mother.'
Years later in the same hand:
'This book has had hard usage
On the Yangtze River, China.
It was left under an open
porthole in a storm.'
[(from Life Studies) Selected Poems] Copyright (c) 1965 Faber and Faber
Abonneren op:
Posts (Atom)